Më 18.06.2016 isha në vlugë të punës dhe bukur i lodhur, më cingërron telefoni dhe sapo e hapa, ja në lidhje ishte miku im Nok Sinishtaj i cili nga spitali kërkoj adresën time për të ma dërgusr librin e radhës të cilïn s
apo e k
ishte botuar. I urova shërim të shpejt dhe suksese të reja në botimet e tij të radhës.
Puno dhe më fal që të nderpreva në kohë pune, më tha miku dhe kësht më kaq u përshëndetëm.
Të nesërmën më 19.06.16, sapo u ktheva nga puna, hapa postën dhe mora dhuratën e cila për mua ishte kënaqësi në vehte.
Kënaqësia ishte e trefisht. Në këtë monolog, akoma pa e lexuar, mendoj se autori flet më trevat tona të Podgoricës si të Tuzit e më gjërë. Kënaqësia e dytë është pse unë, më kënaqësi do ta lexoj njohësin e shkelqyeshëm të trevave tona jasht trungut tij, dhe kënaqsia e tretë është se, sapo lexova, më u duk sikur autori paska bërë monolog më Podgurin, pra trevat tona në rrafshin e Dukagjinit. Pas pak u qetsova dhe kuptova sa afër është emri Podgoricë më Podgurin tonë në Dukagjin.
Edhe tani kur mora kohën e lirë të shkruaj, turpërohëm pse akoma nuk i telefonova që ta informoj dhe falenderoj për dhuratën e tij të cilën e gjeta në postë...
Malësori, Nok Sinishtaj i nje trevat tona gjithandej, cep më cep të Shqipërisë, vuan për mos prezencën e tij fizike atje, kjo edhe është kënaqësia ta lexosh atë.
E di se z. Sinishtaj e kupton këtë lëshim timin për shkak kohe dhe ngarkesave që kam. Tani është mramje e vonë por neser më dukët larg që ta falenderoj dhe ti uroj sherim të shpejt.
Luzern 21.06.2016
Xun Çetta
